Sygnał o zagrożeniu – rzeczywistym lub wyimaginowanym powoduje, że szybciej bije nam serce, czujemy strach, mięśnie spinają się tworząc dla nas ochronę. Tak działa układ nerwowy. Uruchamia wewnętrzny alarm ostrzegający ciało przed potencjalnymi zagrożeniami, np. przed bólem. Reagując na sygnał (zbliża się penetracja / badanie ginekologiczne / aplikacja tamponu), ciało automatycznie napina mięśnie dna miednicy, chcąc Cię ochronić. Seks staje się bolesny, a wejście do pochwy może być utrudnione lub niemożliwe. To jest dokładnie tak samo jak w sytuacji kiedy ktoś rzuca w naszą twarz piłkę. Automatycznie zaciskamy oczy, a nasze ciało się napina. Czujemy strach.

Wyobraźmy sobie taki scenariusz:

Masz infekcje pochwy, przed diagnozą współżyjesz, ale jest to dla Ciebie bardzo bolesne. Idziesz do ginekologa, masz wdrożone leczenie, na wizycie kontrolnej okazuje się, że infekcja jest wyleczona – jesteś zdrowa, jednak ból w trakcie współżycia występuje nadal. Dlaczego?

Po usunięciu infekcji mózg nadal chroni ciało przed potencjalnym bólem, mięśnie dna miednicy mają być w gotowości, mają ‘’stanąć na straży’’, w czego rezultacie stają się nadmiernie napięte. Penetracja nadal boli. Każdy ból w obszarze miednicy ‘’przekonuje’’ mózg, że kontakt z tą częścią ciała może być niebezpieczny. Wpadasz w wir błędnego koła…

Celem terapii jest przerwanie tego samonapędzającego się „kołowrotka chomika”.

Posłużą do tego techniki desensytyzacji, czyli odwrażliwiania